Historia wsi i pałacu w Biechowie
Pałac Biechów
Pałac Biechów
Biechów jest wsią leżącą w województwie opolskim, usytuowaną na północny – wschód od Nysy. W XIII wieku był własnością Kasztelanii Otmuchowskiej. Początkowo wieś miała charakter stricte rycerski, a w późniejszych czasach należała do Macieja von Logau, który był bratem biskupa wrocławskiego – Kaspera. Maciej von Logau był również właścicielem zamku w Grodnie w 1545 roku.
Po objęciu panowania nad wsią, pierwszym dekretem hrabiego Eloi’a Matuschka była odbudowa zniszczonego w pożarze pałacu. W celu przywrócenia świetności pałacu zaangażowano wybitnego architekta Carla Lüdecke, który pracował między innymi przy wrocławskim ratuszu. Projekt zakładał neorenesansowy charakter pałacu, a sam remont zakończył się 1862 roku.
Podczas budowy stworzono park, który dzięki krzywiznom terenu odróżniał się od innych. Znajdował się w nim domek ogrodnika, palmiarnia, rosarium, a także szklarnie oraz plac zabaw dla dzieci. Zachodnią stronę parku, tuż przy wejściu, pilnowały ozdobne lwy na cokołach. W tej części parku znajdowało się boisko do krykieta, pawilon letni, kort tenisowy oraz basen z rybami. Liczne kwiaty, w tym lilie i rododendrony, a także małe zoo dla dzieci były niewątpliwą atrakcją ogrodu.
W 1868 roku Eloi Matuschek ożenił się z Hedwigą von Maubeuge. Małżeństwo posiadało szóstkę dzieci. Po śmierci Eloi’a 18 lipca 1884 roku, majątek przypadł najstarszemu synowi – Manfredowi. Z uwagi na to, że był on jeszcze niepełnoletni, pieczę nad majątkiem sprawowała jego mama – Hedwiga.
Helena Holbrook „Ella” Walker była wnuczką Hirama Walkera – określanego jako król whisky „The Canadian Club”. Dziadek Elli Holbrook Walker był właścicielem jednej z najpotężniejszych destylarni brązowego trunku w Kanadzie, a także inspiratorem powstania miasta Walkerville, które obecnie jest dzielnicą miasta Ontario. Ella przyszła na świat 17 sierpnia 1875 roku.
W 1897 roku Ella Walker poinformowała, że poślubi hrabiego Manfreda von Matuschka. Para poznała się podczas zimowej wizyty Elli w egipskim Kairze w 1895 roku. Wówczas to Manfred był oficerem w pułku gwardii przybocznej niemieckiego cesarza Wilhelma II.
Początek XX wieku przyniósł kolejną modernizację pałacu w Biechowie, która została zlecona przez żonę hrabiego. Komnaty jakie występowały w rezydencji Matuschków okazały się zbyt małe dla Elli, która porównywała je z tymi, z którymi miała do czynienia przed ślubem.
Sielankę na wsi przerwała I Wojna Światowa. Manfred został powołany do wojska, a rząd Stanów Zjednoczonych zarekwirował majątek Elli, wraz z firmami, w których posiadała swoje udziały, a także amerykańskie obywatelstwo. Wystawne życie nagle przerodziło się w wstrzemięźliwą egzystencję na pruskiej prowincji. Kiedy Manfred wrócił z wojny, między małżonkami nie układało się tak jak wcześniej.
Tuż po przeprowadzce do Biechowa Galina od razu wzięła się za zmianę dekoracji pałacu. Alkowa, która znajdowała się na pierwszym piętrze przybrała charakter francuskiego klimatu, stylizowanego na wnętrzach pokojów Ludwika XVI – szerokie łoże, wraz z jedwabną pościelą nadawały wyjątkowy klimat sypialni. Uzupełnieniem były pozłacane meble oraz tapety.
Współczesne czasy w odniesieniu do Pałacu w Biechowie, to przede wszystkim organizowane kolonie – lata pięćdziesiąte XX wieku. Od 1961 roku w Pałacu znajdowało się Liceum Zawodowe. Po tym, jak pałac został przejęty przez szkołę, był kilkukrotnie remontowany. W latach 50’ z pomieszczeń pałacu utworzono klasy, a pokoje usytuowane na poddaszu przekształcono w izby internatu. Urządzono również toalety na wszystkich poziomach pałacu.
Biechów jest wsią leżącą w województwie opolskim, usytuowaną na północny – wschód od Nysy. Pierwsze zmiankim o wsi pochodzą z okresu 1295-1305, wówczas to w XIII i XIV wieku wieś byłą własnością Kasztelanii Otmuchowskiej. Nazwa wsi pochodzi od staropolskiego imienia Biech czyli Benedykt. Początkowo wieś miała charakter stricte rycerski, a w późniejszych czasach należała do Macieja von Logau, który był bratem biskupa wrocławskiego – Kaspera. Maciej von Logau był również właścicielem zamku w Grodnie w 1545 roku. W XVII wieku, a dokładnie w latach 1629 – 1647, Biechów należał do Joachima von Beessa. Kolejnym właścicielem wsi był Georg Ludwik von Starhemberg. Wieś wielokrotnie w swojej historii zmieniała właścicieli – w latach 1658 – 1720 była pod panowaniem Ludwiga Maximiliana oraz Franza von Hoditza. Ważną datą w historii Biechowa jest 8 maja 1720 rok. Wówczas to wieś przeszła pod własność Josepha Bohl von Montbach i została własnością rodu aż przez pięć kolejnych pokoleń, by w 14 marca 1834 roku po raz kolejny zmienić właściciela. Tego dnia Moritz August odsprzedał wieś siostrze – Antoinette von Montbach. 13 września 1854 roku wieczorem, około godziny 21, wybuchł pożar, który strawił pałac, kościół, urząd rendanta, karczmę, a także dwa założenia ogrodowe i wiele innych budynków we wsi. W zdarzeniu poniosła szwank właścicielka, która 21 listopada 1856 roku umarła. Ciekawostką historyczną jest fakt, że w przededniu śmierci Antoinette von Montbach napisała testament, w którym zawarła wolę, by cały majątek przeszedł na posiadanie jej 22 – letniego siostrzeńca – hrabiego Eloi’a Matuschka von Toppolczana. Był on rycerzem zakonu maltańskiego i reprezentantem dawnego rodu morawskiego z okolic Ołomuńca. Urodził się 29 czerwca 1834 roku i wywodził się Topolczan. Sam ród von Matuschków był starym rodem szlacheckim, który panował w księstwach: świdnickim, głogowskim, jaworskim i legnickim. W 1715 roku ródowi został nadany tytuł baronowski, a w 1747 roku tytuł hrabiów pruskich.
Po objęciu panowania nad wsią, pierwszym dekretem hrabiego Eloi’a Matuschka była odbudowa zniszczonego w pożarze pałacu. W celu przywrócenia świetności pałacu zaangażowano wybitnego architekta, absolwenta berlińskiej szkoły architektonicznej – Carla Lüdecke, który pracował między innymi przy wrocławskim ratuszu. Był on również architektem odpowiedzialnym za tworzenie pałaców w Tułowicach w 1860 roku, w Kopicach w 1864 roku, a także dyrektorem Szkoły Budownictwa i Rzemiosła. Wcześniej, we wspomnianej uczelni, Carl Lüdecke wykładał architekturę i mechanikę. Projekt zakładał neorenesansowy charakter pałacu, a sam remont zakończył się 1862 roku. Powierzchnia pałacu wynosiła aż 2628 metrów kwadratowych. Pałac posiadał dwa piętra, a ulokowany był na lekkim wzniesieniu, na którym również znajdowała się kaplica pod wezwaniem Matki Boskiej Laskawej wraz z rodzinnym mauzoleum. Pałac jest zróżnicowany pod kątem architektonicznym i został postawiony ma prostokątnym rzucie. Zamysł architekta zakładał trzytraktowy układ pomieszczeń. Centralne wejście zwrócone było we wschodnim kierunku. Klatka schodowa, wraz z holem i wieżami usytuowano według osi budynku. Obiekt dysponuje również dość wysokimi piwnicami, a także drugim piętrem usytuowanym na poddaszu. Pałac posiadajcy dwie kondygnacje zdobiły 52 okna. Pałac zdobił duży rodzinny herb na centralnej sterczynie. Małe herby usytuowane były nad oknami. Na samej elewacji znajdowały aię uromaicenia oraz lukarny. Krawędź dachu była ozdobiona kreowanymi, na antyczne, obeliski i wazy. Okazale prezentowały się dwupoziomowe i dwutraktowe schody będące od strony ogrodów. Za czasów hrabiego Eloi’a Matuschka w przyziemiu mieściła się kuchnia ze spiżarnią oraz pomieszczenia dla czeladzi. Pokoje, w których mieszkał hrabia znajdowały się na parterze. W skrzydle północnym znajdowały się apartamenty właściciela. Dostać się do nich można było z klatki schodowej. W centralnej części parteru, po obu stronach, znajdowały się znajdowały się pomieszczenia dla służby. Loggia arkadowa łączyła się z salonem ogrodowym, który rozlokowany był również w pałacu. W południowej części obiektu, a dokładniej rzecz ujmując – w skrzydle mieściły się trzy pokoje. Tuż nad skrzydłem znajdowały się trzy największe sale – Reprezentacyjna łącząca się z pokojem myśliwskim. W pomieszczeniu tym znajdowały się trofea, które pochodziły z polowań z Azji, w których również uczestniczył Maharadża. Trzecią salą był tzw. pokój przyjęć., który sąsiadował z pokojem żony hrabiego. W drugiej części pałacu znajdowały się pokoje przeznaczone dla dzieci. Pomieszczenia o charakterze mieszkalnym usytuowane były w południowym skrzydle.
Podczas budowy stworzono park, który dzięki krzywiznom terenu odróżniał się od innych. Sam park przekształał się w las – rezerwat, który nazywany był „Wąwozem Biechowskim”. Pomysł Eloi’a zakładał, że park będzie miał charakter franuskiego parku ogrodowego z różami w połączeniu z angielskim parkiem dendrologicznym. Znajdował się w nim domek ogrodnika, palmiarnia, rosarium, a także szklarnie oraz plac zabaw dla dzieci. W szklarni uprawiane były brzoskwinie i morele. Zaopatrzona była również w inspekty – urządzenia umożliwiające uprawę roślin zimą. Chodowano w nich sadzonki kwiatów i warzyw, które później trafiały do użycia w pałacowej kuchni. Prowadzono również hodowlę zwierząt. Inwentarz obejmował indyki, kury, kaczki, a nawet pszczoły. Pałac funkcjonował dzięki obecności folwarku, który zaopatrzony był w pola i łąki. Zachodnią stronę parku, tuż przy wejściu, pilnowały ozdobne lwy na cokołach. W tej części parku znajdowało się boisko do krykieta, pawilon letni, kort tenisowy oraz basen z rybami. Liczne kwiaty, w tym lilie i rododendrony, a także małe zoo dla dzieci były niewątpliwą atrakcją ogrodu. Kompleks drzew, który występował w parku miał liściasty charakter o naturalnym pochodzeniu. W parku występowały okazałe dęby (szypułkowe i czerwone), lipy, graby oraz buki. Spora ich część pod względem rozmiaru określana była jako drzewa pomnikowe. Parkowe runo składało się z traw, konwalii, bluszczu i malin. W parku występowały równiż takie drzewa jak olsza czarna, topola holenderska, a także czarny bez. W północno – zaschodniej części parku, na pograniczu z drzewostanem leśnym, występowały świerk pospolity, olsza czarna oraz lipa drobnolistna. Krzywizny terenu sprawiały, że park znajdował się na dwóch poziomach. Na wyższym poziomie wsytępowało swobodne zadrzewinie, zaś na niższym zadrzewienie było skromniejsze. W parku znajdował się również cmentarz dla psów rasy Pekińczyk, za którymi przepadały dzieci Matuschków. Z przodu pałacu ulokowana była studnia, której zdobienia wprawiały w zachwyt. Z roku na rok w sąsiedztwie studni pojawiały się drzewa, które sadzone były przy okazji witania nowego dziecka na świecie. Krzywizny terenu sprawiały, że założenie ogrodu miało układ tarasowy. W parku usytuowana była kaplica dworska, którą otaczał wysoki, kamienny mur z dwubiegowymi schodami. Kaplica posiadała strzelistą wierzę oraz imponująco wyglądające rzygacze – dekoracyjny element rynny, który wystawał poza lico muru. Tuż pod przychorą, na którym stała kaplica, znajdowało się rodzinne mauzoleum zniszczone w latach 70 – tych XX wieku. Wyposażenie kaplicy, wraz z polichromami zachowały się do dzisiaj. Wyjątkowego akcentu nadaje dzikie wino, które porastało skarpę. Do parku przelagały również stawy rybne.
W 1868 roku Eloi Matuschek ożenił się z Hedwigą von Maubeuge. Małżeństwo posiadało szóstkę dzieci. Po śmierci Eloi’a 18 lipca 1884 roku, majątek przypadł najstarszemu synowi – Manfredowi. Z uwagi na to, że był on jeszcze niepełnoletni, pieczę nad majątkiem sprawowała jego mama – Hedwiga. Młody spadkobierca wykazywał niezwykle fascynujące zainteresowania – podróże, religie dalekiego Wschodu, a także polowania. To właśnie w przyszłości, z licznych polowań, młody spadkobierca przywoził liczne trofea. Interesował się również muzyką – grał walce wiedeńskie oraz śpiewał. 18 maja 1896 r. w Biechowie miał miejsce ślub hrabianki Marii Jadwigi (Hedwig) von Matuschek (córki Eloia von Matuschka i siostry Manfreda) z baronem Alexandrem von Elverfeldt. Ślub był ważnym wydarzeniem, gdyż zaproszeni goście wywodzili się z różnych rodów ze Śląska. Z zachowanych materiałów możemy dowiedzieć się, że baron Alexander von Elverfeldt ubrany był w mundur majora gwardii – tak samo jak jak jego ojciec – również Alexander. Fotografia upamiętniająca ślub została wykonan tuż przed kaplicą w ogrodzie pałacowym. Tuż obok panny młodej stała jej siostra – Maria Aloysia von Matuschka z mężem hrabią Hyacinthem Strachwitz von Gross-Zauche und Camminetz, który ubrany był w mundur rotmistrza huzarów. Innymi, równie ważnymi gośćmi, zaproszonymi na ślub był hrabia Hans Ulryk von Schaffgotsch wraz żoną Johanną Gryzik hrabiną von Schaffgotsch. Byli oni właścicielami pokaźnej fortuny, a także pałacu w Kopicach. Lata 90’ XIX wieku przyniosły w życiu Manfreda prawdziwą zmianę. Właściciel pałacu w Biechowie poznał wówczas młodą i bardzo piękną Elle Holbrook Walker. Uczucie przepełniło zakochanym, a zwieńczeniem był ślub. Związek na pierwszy rzut oka idealny, gdyż oboje bod względem majętności pasowali do siebie. Manfred – bogaty szlachcic, włodarz niejednego majątku nieruchomego, Elle – plenipotentka wywodząca się z majętnego rodu Walkerów.
Helena Holbrook „Ella” Walker była wnuczką Hirama Walkera – określanego jako król whisky „The Canadian Club”. Dziadek Elli Holbrook Walker był właścicielem jednej z najpotężniejszych destylarni brązowego trunku w Kanadzie, a także inspiratorem powstania miasta Walkerville, które obecnie jest dzielnicą miasta Ontario. Ella przyszła na świat 17 sierpnia 1875 roku. Wychowywała się w otoczeniu ludzi przykładających nacisk na filantropię oraz sztukę. Określano ją jako piękną kobietę o drobnej posturze. Posiadała kasztanowe włosy oraz jasną karnację. Uroku dopełniały lśniące niebieskie oczy i cudowno – zniewalający uśmiech. Ella, będąc jeszcze młodą dziewczyną, utrzymywała znakomite relacje ze swoim wujem – Edwardem Chandlerem Walkerem, który zaangażowany był w pomoc przy stworzeniu muzeum sztuki w Detroit – obecnie muzeum to jest jednym z największych zbiorów sztuki w USA. Drogi Ell nierzadko były tożsame z siostrą oraz ciotką McNeila Whistlera. Spotykała również Charlesa L. Freera, który był miejscowym możnowładcą, a który posiadał ogromną kolekcję muzealii. To właśnie dzięki znajomości z Charlesem Ella zadecydowała o wyjeździe z kraju. Była trzykrotnie zamężna. Jej pierwszym małżonkiem był hrabia Manfred von Matuschek. Następnie poślubiła Jamesa Hazena Hyde’a – amerykańskiego kapitalistę. Ślub odbył się w Wersalu w 1930 roku, a samo małżeństwo trwało dwa lata. Trzecim wybrankiem serca był Alexander Karl Egon Theobald Lamoral Johann Baptist Maria – Książe Alessandro della Torre e Tasso, a jednocześnie pierwszy książe Castel Duino. Wraz z trzecim mężem osiedliła się we Włoszech, gdzie zamjmowała się odnowieniem Villa Serbelloni znajdującym się nad jeziorem Como, której była posiadaniu od 1928 roku. Książę Alessandro della Torre e Tasso zmarł pięć lat po ślubie w 1937 roku. Ella dożyła 84 lat i nie posiadała dzieci, poza adoptowaną córką Hubertą z pierwszego małżeństwa. Przez wielu ludzi była postrzegana jako osoba serdeczna, ale również wyrafinowana. Ella wykazała się ogromną filantropią, przekazując posiadłość, 16 wykwintnych mebli, a także dwa miliony dolarów na promocję międzynarodowego porozumienia – Fundacji Rockefellera.
W 1897 roku Ella Walker poinformowała, że poślubi hrabiego Manfreda von Matuschka. Para poznała się podczas zimowej wizyty Elli w egipskim Kairze w 1895 roku. Wówczas to Manfred był oficerem w pułku gwardii przybocznej niemieckiego cesarza Wilhelma II. Po ogłoszeniu informaji o ślubie w Detroit i Walkerville rozgorzało prawdziwe świętowanie z tej okazji – wszak jedynaczka Franklina Hirama i Mary Holbrook Walker zmieniała stan cywilny i na tamten czasy było to prawdziwe wydarzenie społeczne. Sama ceremonia ślubna była nieprzeciętna pod względem przepychu. Na uroczystości weselnej zgromadziło się pod 500 gości, a samo wydarzenie odbywało się w rezydencji Franklina Walkera. Klimat przyjęcia był wyjątkowy – goście degustujący przygotowany specjalnie na tę okazję napój na bazie czerwonej lemoniady i oczywiście whisky ,,The Canadian Club”. Posiłki przygotowywane były przez nowojorską restaurację Sherry’s, która założona została przez Louisa Sherry’ego w 1880 roku przy 38th Street i Sixth Avenue. Cały anturaż zdobiły róże oraz palmy. Przyjęcie weselne relacjonowały w liczny sposób gazety. Podróż poślubna dobiegła końca i młoda pora dotarła w końcu na Śląsk. Wówczas to Ella poczuła tęsknotę za rodziną.
Początek XX wieku przyniósł kolejną modernizację pałacu w Biechowie, która została zlecona przez żonę hrabiego. Komnaty jakie występowały w rezydencji Matuschków okazały się zbyt małe dla Elli, która porównywała je z tymi, z którymi miała do czynienia przed ślubem. Budowniczy w pocie czoła starali się zachować podstawowy charakter budowli. Pałac zyskał jednak przybudówkę od strony północnej. Zrezygnowano z salonu ogrodowego na rzecz jadalni. Żona Manfreda postanowiła przearanżować posiadłość oraz wnętrza na styl wiejskiej posiadłości w Anglii. Zmianie uległa kolorystyka – od tamtej pory dominowała biel i czerń. Kolor biały dominował w głównym holu, tam też znajdował się czarny fortepian, posągi, popiersia i rodowy herb Matuschków. Nad fortepianem został poniesiony tryptyk pt. „Wiosna” autorstwa Sandro Botticelliego – włoskiego malarz szkoły florenckiej, który tworzył we wczesnym oraz dojrzałym okresie odrodzenia. Klatkę schodową dekorowały arcydzieła Johna Constable. Gainsborough, a także Antoniusa von Dyke’a. W bibliotece zaleźć można było rękopis Goethego, a meble zdobione były kością słoniową. Pomieszczenie, w którym spożywano śniadania zdobiły białe meble, a urokowi im dodawały orientalne dodatki. Głównym elementem pokoju był owalny stół z dużym srebrnym bażantem, który zdobił mebel. Posiłki serwowano w chińskiej porcelanie, a w pomieszczeniu występował również chiński, skórzany parawan.
Sielankę na wsi przerwała I Wojna Światowa. Manfred został powołany do wojska, a rząd Stanów Zjednoczonych zarekwirował majątek Elli, wraz z firmami, w których posiadała swoje udziały, a także amerykańskie obywatelstwo. Wystawne życie nagle przerodziło się w wstrzemięźliwą egzystencję na pruskiej prowincji. Kiedy Manfred wrócił z wojny, między małżonkami nie układało się tak jak wcześniej. Pomimo wspólnych podróży małżonków w Elli narastały negatywne emocje. W 1926 roku małżeństwo postanowiło się rozwieść. Po kilku latach, a dokładniej pięć lat później, Elli ponownie wyszła za mąż. Tym razem jej wybrankiem okazał się James Hazen Hyde – dziedzic większościowych udziałów, w wartym miliard dolarów, Equitable Life Assurance Society. Małżeństwo jednak nie trwało 1,5 roku i zakończyło się burzliwym odkryciem – Ella, po nagłym powrocie z samotnej podróży, nakryła swojego ukochanego z inną kobietą w jednoznacznej sytuacji. 1932 rok przyniósł miłą niespodziankę dla Elli – odzyskała amerykańskie obywatelstwo. Manfred, podobnie jak jego była żona, długo nie pozostawał sam – poznał 17 – letnią, a więc młodszą o 40 lat, gruzińską emigrantkę z Rosji sowieckiej Gallę Avniely. Wybranka serca Manfreda bardzo szybko przypadła do gustu mieszkańcom Biechowa, mimo że nie mówiła płynnie po niemiecku. Oboje poznali się w Paryżu, po tym jak rodzina Galiny przeprowadziła się po Rewolucji Październikowej. Młodziutka wybranka serca lubowała się w perłach, a także w szlachetnych kamieniach.
Tuż po przeprowadzce do Biechowa Galina od razu wzięła się za zmianę dekoracji pałacu. Alkowa, która znajdowała się na pierwszym piętrze przybrała charakter francuskiego klimatu, stylizowanego na wnętrzach pokojów Ludwika XVI – szerokie łoże, wraz z jedwabną pościelą nadawały wyjątkowy klimat sypialni. Uzupełnieniem były pozłacane meble oraz tapety. Nowa „pani domu” udekorowała nawet łazienkę w dzieła sztuki. Sala balowa zyskała ozdobne kryształy, a portrety oraz obrazy namalowane w rokokowym i orientalnym stylu przybrały pozłacane ramy. Pokoje hrabiego Manfreda, a także pozostałe pomieszczenia zaczęły zdobić liczne trofea z polowań z Azji i Indii, w których Matuschek uczestniczył wraz z Maharadżą. Hrabia, pomimo że nie chciał wyjeżdżać z Biechowa, w 1945 roku po perswazji spokrewnionego Strachwitza, został skierowany ostatnim transportem do Drezna. Tam też zmarł w 1947 roku. Żona hrabiego, wraz z córkami – Marianną i Aloysią, zmuszone były ewakuować się. W marcu 1945 roku podczas „Operacji Opolskiej” wojska Armii Czerwonej zajęły Biechów wraz z okolicą. Pomimo zaciętych walk pałac został zdobyty i pozostawał pod panowaniem komendantury Armii Czerwonej aż do 9 maja. Budynek został wówczas rozgrabiony, a umeblowanie, wliczając to nawet dywany i porcelanę wywiezione do ZSSR. Pewną część dzieł sztuki udało się ukryć tuż przed dotarciem Rosjan w piwnicach budynku stacji telekomunikacyjnej. Tak zabezpieczone kosztowności trafiły do Krakowa na Wawel, a niektóre z nich są własnościa nyskiego muzeum. Kilka lat po II Wojnie Światowej Galina – wdowa po hrabim Matuschku zginęła w wypadku samochodowym. Pałac w Biechowie, podczas II wojny światowej, nie uległ wielkim zniszczeniom. Co prawda był on opuszczonym obiektem, lecz pomimo tego spora część mebli oraz wyposażenie przetrwały. Ród Matuschków przez wiele lat zgromadził imponującą ilość dzieł sztuki. Mowa tutaj o włoskich, flamadzkich i francuskich obrazach, a także o bogatej, liczącej około 20 tysięcy wolumenów bibliotece. Opustoszały budenek trafił pod panowanie Państwowe Gospodarstwo Rolne (PGR). Współczesne czasy w odniesieniu do Pałacu w Biechowie, to przede wszytskim organizowane kolonie. W lataach piędziesiątych XX wieku Ministerstwo Energetyki dokonało remontu i oddało go jako ośrodek kolonijny. Od 1961 roku w Pałacu znajdowało się Liceum Zawodowe. Po tym jak pałac został przejęty przez szkołę był kilkukrotnie remontowany. W latach 50’ z pomieszczeń pałacu utworzono klasy, a pokoje usytuowane na poddaszu przekształcono w izby internatu. Urządzono również toalety na wszytskich poziomach pałącu. W 2000 roku przeprowadzono remont posadzki w holu na parterze. Rok później dokonano odnowienia portyku głównego elewacji wschodniej. Wymieniono również 48 tralek balustrady oraz uzupełniono i pomalowano tynk. W 2004 roku dokonano wymiany staloraki okiennej, a rok później wymieniono piec centralnego ogrzewania.
W 1963 roku pałac został przekazany Wydziałowi Rolnictwa i Leśnictwa Rady Narodowej w Opolu. Technikum Zawodowe w Biechowie, mieszczące się w pałacu, było jedyną szkołą zawodową ulokowaną w gminie Pakosławice. Szkoła powstała w latach 60 – tych XX wieku. Pierwotnie odbywały się w niej półroczne kursy z zakresu hodowli drobiu i bydła. W 1976 roku szkołę przekształcono w Technikum Drobiarskie. Schyłek lat 80 – tych i początek lat 90 – tych przyniósł zmianę charakteru szkoły z drobiarskiej na rolniczą, ze specjalnością określaną jako ,,wiejskie gospodarstwo domowe”. Od 1996 roku uczniowie byli kształceni w Technikum Żywienia i Gospodarstwa Domowego. W tamtym okresie w placówce było dziewięć oddziałów, które tworzyły trzy typy szkoły. W kompleksie funkcjonowało pięć klas Technikum Żywienia, dwie klasy Liceum Zawodowego, które kształciły podopiecznych w zawodzie rolnik (specjalność – wiejskie gospodarstwo) oraz jedna klasa maturalna Technikum Drobiarskiego.
Opracowane na podstawie na podstawie Marek Gaworski, Śmierć, bale i skandale, czyli osobowości i osobliwości śląskich pałaców., Wydawnictwo: Matiang, 2019, s. 36 – 45.
oraz
https://www.findagrave.com/memorial/71512224/helena-holbrook-principessa_della_torre_e_tassohttp://www.muzeum.nysa.pl/web.n4?go=895
info@palacbiechow.pl
© All Rights Reserved 2022